Mijn eerste synodale vergadering….

Mijn eerste synodale vergadering (26-28 november 2019)

Mijn naam is Atha Ahuluheluw, 48 jaar en woonachtig in Arnhem. In een vorig leven heb ik de medische HBO-vertalersopleiding in Maastricht en een verkorte doctoraal bedrijfscommunicatie aan de universiteit in Nijmegen afgerond. Sinds 2001 vertaal ik als zzp’er met klanten binnen en buiten Europa. In mei jl. ben ik in Elst voorgedragen als majelis en op 3 november jl. ben ik als zodanig bevestigd. Daarmee viel ik dus met mijn neus in de boter aangezien ik meteen mee mocht naar de synodale vergadering in november jl.

Ik zal er niet omheen draaien: wat een warm bad was het! Het was als thuiskomen, omringd door mensen met hetzelfde doel: werken in Gods wijngaard. Eerlijk gezegd, had ik nooit verwacht dat dit op mijn levenspad zou komen, aangezien mijn opleidingsachtergrond en mijn huidige werk vooral naar het westerse en wereldse neigen. Die balans vinden blijkt in de praktijk na een maand best lastig, maar de synodale vergadering bevestigde eigenlijk vooral dat Gods wegen weliswaar ondoorgrondelijk zijn, maar dat hij je levenspad volledig afstemt op je diepste wensen, ook al ben je je daar in je dagelijkse leven vaak niet van bewust. Bovendien is deze weg er een van volle vreugde – er werd heel veel gelachen en heel veel gezongen, en zelfs op momentjes dat het even spannend werd, was vooral saamhorigheid voelbaar.

Er viel zo veel te leren de afgelopen maand, en dus was heteen verademing om andere kerkraadsleden te horen praten over hun ervaringen tijdens de groepsdiscussie. Zo gaf iemand aan dat je kwetsbaar bent als je voor anderen bidt in het openbaar. Dat was iets wat ik me ook was gaan realiseren, omdat je door je gebed weergeeft hoe je tegen zaken aankijkt, ook al is je gebed voor anderen bestemd. Maar ook praktische zaken kwamen voorbij, zoals de leegloop van de kerk en het schijnbare gebrek aan animo onder jongeren om een dienstbare rol te spelen binnen de kerk. Eigenlijk kwam het vooral neer op goede communicatie. Interactie met de geloofsgemeenschap en mensen van buiten om erachter te komen wat de verbinding kan zijn met de kerk. Er valt nog veel te doen op dat vlak. Door alle gesprekken tijdens deze synodale vergadering kreeg ik zo veel inzicht in hoe het kerkenwerk er in de praktijk uit kan zien.

Er werden ook indrukwekkende lezingen en presentaties gegeven. Zo sprak dr. Sjaak van ’t Kruis over homofilie binnen de kerk. Een heikel onderwerp, niet alleen binnen de Molukse gemeenschap. Een eenduidig beleid viel niet te formuleren. Het is mensenwerk: per casus en per geloofsgemeente hangt het af hoe de lokale gemeente daarmee omgaat. De BMG bestaat tenslotte ook uit mensen, ieder met een eigen geschiedenis en eigen overtuigingen. In mijn bubbel hoorde ik vooral dat we met mensen te maken hebben en dat wij niet horen te oordelen over de levenswijze van anderen. Daarin kan ik me geheel vinden.

Op dag 2 hielden vier predikanten een lezing over het thema “Ademen in het klimaat van nihilisme, individualisme, materialisme en tolerantie”. En wellicht ben ik bevooroordeeldals majelis uit de jemaat Elst, maar inhoudelijk gezien vond ik de lezing van ds. Pattij visionair te noemen. Teruggaan naar de basis van wie we willen zijn en hoe we dat willen uitdragen als kerk, waarbij liefde, dienstbaarheid, trouw aan God en de huidige structuur van de kerk onder de loep leggen de pijlers zouden mogen zijn voor de blik op de toekomst. Althans, zo heb ik het geïnterpreteerd. En als die kerk zo kan voortleven, dan graag met het adagium van ds. Nikijuluw: RMS – rame2 masuk surga!

Het gaf allemaal te denken. Werken in Gods wijngaard klinkt als een loffelijk streven maar is een levenswijze op zich. Goed met elkaar communiceren, bereid zijn naar elkaar te luisteren en elkaars opvattingen te respecteren. Zeker als het gaat om geldzaken, is dat best lastig, omdat iedereen daar zijn eigen opvattingen over heeft. Dit was in de kern ook hoe ik mijn eerste synodale vergadering heb ervaren: een eenheid van allemaal individuen die willen helpen het woord van God levend te houden en allemaal met de eigen talenten en tekortkomingen. Het werkte verbindend en motiverend om het werk als majelis zo goed mogelijk te doen. Zelden heb ik me zo bemoedigd gevoeld en me mogen wentelen in Gods liefde.

De gezamenlijke afsluiting met het Heilig Avondmaal was dan ook het hoogtepunt van deze driedaagse synodale vergadering. Met tientallen hoofdzakelijk in zwart leken we een geheim genootschap! En het viel mij op dat er aan tafel niet nog eens uitgebreid werd gebeden, zoals ik in onze eigen kerk vaak zie. Van een collega had ik al gehoord dat er als het goed was, thuis immers al was gebeden. Daarmee werd het mogen aanzitten aan de tafel des Heeren ook weer dat wat ik ooit had meegekregen: een teken van dankbaarheid dat Jezus Christus voor ons is gestorven opdat wij in vrede mogen leven.

Deze synodale vergadering was leerzaam, informatief, bemoedigend, motiverend, stimulerend, saamhorig, respectvol, verrijkend, zalvend, verbindend, muzikaal, tot nadenken stemmend, vol humor, vermoeiend, goed verzorgd, verrassend en vervuld van Gods liefde. Voor mij persoonlijk werd deze vergadering nog geen maand na mijn bevestiging mede basis voor mijn functioneren als majelis. Hopelijk mag ik dat nog lang blijven!