Uitzending Dr. Pdt. Verry Patty – 2. Ambon – De eerste dagen

Ambon - De eerste dagen

De ochtendvlucht naar Ambon duurde gevoelsmatig niet zo lang. Onderweg hadden we veel met elkaar te delen over wat er in de afgelopen dagen gebeurd was. Het was een geluk, dat we wat geld bij de moneychanger hadden gewisseld, want het pinnen met de pasjes van de ING- en de ABNAMRO-bank verliep zeer dramatisch. Meer wel dan niet. De hotel- en vliegkosten moest met de creditcard worden afgerekend…

Het tijdsverschil van 2 uur tussen Ambon en Jakarta maakte, dat we met de opkomende dageraad op het vliegveld Pattimura rondliepen. Er was weinig meer over van het vroegere klein Schiphol, want we moesten, nadat we de vliegtuigtrap waren afgedaald, lopend over het vliegveld naar de aankomsthal wandelen. De zon voelde vertrouwd en  aangenaam; nadat we onze bagage hadden opgehaald konden we zo doorlopen. Nu werden wij niet aangehouden om onze bagage te laten controleren. Ook de gang naar de migratiedienst was voorgoed verleden tijd. Het was een verrassing om nu  te zien hoe de (Indonesische) Molukkers zo’n controle ondergingen.

Buiten werden we om de haverklap aangesproken door de vertegenwoordigers van de elkaar beconcurrerende taxibedrijven. Het is altijd weer een terugkerend ritueel, waarbij de mensen zich op de grens van het respectvolle je amicaal aanspreken, totdat het hen duidelijk wordt dat je geen vervoer nodig hebt. Maar ook zij willen eerst zien en dan pas geloven. Door een misverstand stond pdt. Batlajery ons elders op te wachten dan de taxistandplaats. Alle bemiddelaars lieten zich duidelijk zien om maar niet uit beeld te verdwijnen. Zij bleven elkaar en ons intimideren in de hoop op een extra rit naar Ambon stad.

Toen we elkaar gevonden hadden gingen we eerst nog wat warme thee drinken. De rit naar Ambon stond in het teken van de herkenning. Wij keken onze ogen uit naar de schoonheid van de ochtendnatuur. De wegen waren weliswaar druk, maar leken breder. Bung Joop was verwonderd over de schone impressie, die de stad uitstraalde. Het straatvuil leek vanaf het Pattimura vliegveld verdwenen te zijn. Wat ook ons ook opviel was de hoeveelheid auto’s, motoren en scooters. Die hebben de voetgangers voorgoed verbannen naar de trottoirs. De stoep is niet meer weg te denken voor de verkeersveiligheid van de voetgangers. Dat is weliswaar hun domein, maar meer dan eens wordt dat verstoord door de motoren, die of daar geparkeerd staan of snel nog kiezen voor een short cut. De trottoirs zijn voor ons als (oudere) voetgangers soms heel moeizaam te betreden. Het ligt op motorband hoogte van de straat en wordt regelmatig onderbroken voor de andere weggebruikers. Wie dagelijks meer dan een half uur wandelt krijgt zo de kans om de nodige hupjes en springoefeningen te maken.

Wij kwamen ’s morgens tegen 7 uur aan in het huis, waar wij werden opgevangen naast de Rehoboth kerk in Batu Gantong. Het was een huis, wat als docentenhuis diende, maar waar nu de bestemming voor gewijzigd gaat worden. Het is oude woning, wat aan renovatie toe is. De bedoeling is om in de toekomst er een guesthouse te vestigen voor gasten van de UKIM. Tot dan wordt het bewoond door een werkneemster van de UKIM, usi Ita. Zij heeft de verantwoordelijk om de gasten op te vangen. In één van de kamers wordt ook een jong gezin opgevangen, wat slachtoffer is geworden van wat zij hier noemen ‘kerusuhan’.. Zij wonen als christenen in een blok tegenover een ‘rijtjeshuis’ met alleen maar Islamieten. Te midden van de propanda voor de Pilkada is hun woning in Air Salobar  doelwit geworden in het geweld tussen Islamieten en Christen. Hun huis werd bekogeld en beschadigd. Het jonge gezin, werd gedwongen om in de veilige omgeving van Batu Gantong bescherming te zoeken. Nu moeten zij  afwachten, totdat de rust weer is teruggekeerd. De moeder moest halsoverkop met alleen haar dochter in de handen wegvluchten.. Zij is de schrik nog niet te boven gekomen en wil niet zo maar terug. Vanuit de stadsautoriteiten Ambon worden zij niet-actief ondersteund. De vader ziet dit als een politiek spel met het oog op de verkiezingen voor de gouverneur van Maluku. Samen met de buren slaapt hij ’s vond in hun woningen om hun bezit te bewaken.Veel fiducie hebben deze lieden niet in de politie en het militair apparaat: ‘Sama saja mereka datang dan pergi’. De traumatische ervaringen van de kerusuhan van 1999-12004 dreunt in het leven van deze gewone burgers door.

Vanaf het eerste moment was duidelijk dat in het huis de gastvrijheid meer dan gewaarborgd was. Usi Ita regelde werkelijk alles om het ons maar behaaglijk te maken. Na het ontbijt gingen we nog wat uitrusten en in de middag gingen we naar de kampus. Daar aangekomen volgde een gesprek met de verantwoordelijke voor de bachelorsopleiding allerlei zaken afspreken. Pdt. Dr. Meity Pattinamen coördineerde de vakken en bracht in beeld wat ik voor de vakgroep Pastoralia zou kunnen doen. Ik zou in de komende week vooral observeren tijdens de colleges. Ik wilde in het vizier krijgen met wie ik van doen heb en hoe de colleges verlopen. Daarna kom ik met een voorstel over het hoe en wat van de colleges.

Uit de colleges, die ik donderdag en vrijdag bezocht heb kreeg ik een beeld van hoe serieus de studenten hun voorbereidingen treffen. Ik heb 2 groepen studenten geobserveerd, die aan hun tweede semester zijn begonnen van de studie. Qua kennisniveau hebben zij mij aangenaam verbaasd. Ik ervoer ook dat het officiële gebruik van de Indonesische taal wat minder stringenter werd gehanteerd. Zo nu en dan hoorde ik ‘beta’ en ‘katong’…

De derde groep betrof een college te midden van studenten van het zesde semester. Zij hebben zich gestort op de “logostherapie’  van Viktor Frankl. Wat mij opviel in deze les in vergelijking met die van Jogya is dat de relatie tussen docent en student nog heel formeel bepaald wordt. In hoeverre lukt het mij om dit vanaf het begin anders in te gaan kleuren?

Op de kampus kwam ik bekende collega predikanten tegen. Zij die als voormalig bestuursleden wederom terug waren op de universiteit om colleges te geven en mensen verder te begeleiden in de wetenschappelijke vorming van predikanten zoals pdt Untailawan, pdt Mailoa, het predikant echtpaar Hendriks en pdt Ruhulessin. Daarnaast ook docenten zoals pdt Nelis Alyona en pdt Chris Tamaela en zij, die wij nog als studenten hebben gekend pdt Ronald Samson, Nancy Souissa en Steve Gaspersz. Het weerzien was warm en  hartelijk. Aan deze namenlijst valt ook op hoe rijk de GPM en de UKIM is als het gaat om gepromoveerde theologen! Het niveau van de opleiding is ongekend. Toch En willen ze graag, dat we onze ervaringen met hen delen. We kregen van vele kanten het verzoek om tijdens de verschillende colleges het verhaal van de Molukse christenen in Nederland te vertellen… Na het week-end gaan wij aan de slag. In het huis is het goed toeven; ik kan lezen en achter de computer zitten. En als ik over een goede internetverbinding wil beschikken kan ik op de kampus aan de slag. Bijzonder was de ontvangst op de pasta sarjana afdeling. Daar kan ik terecht op de kamer van pdt Dr. Rachel Iwamony. In het verleden heeft zij aan de VU te Amsterdam gestudeerd en tijdens haar verblijf in Nederland diende zij ook in de GIM, net zoals de predikanten Batlajery en Tamaela. Toen wij op Ambon arriveerden vertrok zij richting Upsala (Zweden) voor een studie uitwisseling; tijdens haar afwezigheid had zij haar kamer voor mij gereserveerd.

Het lijkt net alsof de ‘musim hujan’ is aangebroken. Twee maanden eerder dan gebruikelijk. Sommigen vertrouwden mij toe, dat ‘Nene Luhu ada lari-lari…’ Kijken wat de toekomst ons brengen gaat.

Ambon, 22 april 2018